De drempel naar de keuken is bijna onoverkomelijk hoog wanneer je de eerste 71 jaar van je leven nooit een maaltijd hebt bereid. Maar vandaag moet het ervan komen.
‘In de koelkast ligt tagliatelle, zoek maar op wat je daarmee kunt doen,’ zei ik vanmiddag als startschot voor deze kooksessie.
Er wordt ijverig op internet gezocht naar ‘tagliatelle’ en daarna gefinetuned op ‘makkelijk recept’. Maar gezien de voortdurende frons ziet het allemaal niet zo heel gemakkelijk uit.
De iPad staat op het aanrecht tegen de tegeltjes geleund om het koken stap voor stap te begeleiden.
‘Er moet broccoli in, hebben we dat of kan er ook wat anders in?’
We besluiten dat gemengde biologische diepvriesgroenten ook lekker smaken en het is even stil in de keuken: er wordt weer gelezen.
Wat staat op de verpakking, hoeveel minuten moeten die groenten koken en wat moet er ondertussen met de rest?
Alle ingrediënten worden dan in de goede volgorde uit op het werkblad uitgestald: de tagliatelle, de olie, de groenten, het uitje en de knoflook.
Sinds kort moeten onze maaltijden aan nieuwe eisen voldoen want hoewel we nooit van de ‘vette hap’ waren, is sinds kort zoutarm, vetarm en goed voor het cholesterol het criterium.
Voor hem scheelt het dat hij nu pas leert koken, hij hoeft niets af te leren.
Boodschappen doen duurt tegenwoordig extra lang vanwege al het getuur op de etiketten waarop in de kleinst mogelijke lettertjes de verplichte informatie staat.
‘Wat was er ook alweer goed, verzadigd of onverzadigd vet? Wat gaat eigenlijk voor, zoutarm of vetarm? Nee, niet die kaas, je moet 30+ hebben, ligt dat er ook nog?’
Ons boodschappenmandje en onze voorraadkast worden gezuiverd van alles wat onder het kopje ‘liever niet’ valt.
Maar vandaag is alles al in huis, het moet alleen nog op de juiste manier verwerkt worden.
‘Er kan toch wel een beetje zout bij, gewoon voor de smaak?’
‘Dat hoeft echt niet, in die groene tagliatelle zitten tuinkruiden en er staat nog een onsje achterham, snijd dat maar in vierkantjes, dat geeft ook wat smaak. Bovendien kun je er nog wat Provençaalse kruiden bij doen.’
‘Waar heb je die?’
‘In het kruidenlaatje.’
‘Wanneer moet ik de kookwekker zetten?’
Gestaag worstelen we verder. Ik in de kamer, vastbesloten me zo min mogelijk ermee te bemoeien en hij in de keuken, even vastbesloten het dit keer met een minimum aan hulp te volbrengen.
Er drijven geen aangebrande luchtjes de kamer in, ik hoor geen sissend overkokende pannen en er komt geen paniekerige noodkreet, het gaat kennelijk goed.
‘Maakt het uit in welke volgorde het nu in de wok gaat?’
‘Moet die zure room opgewarmd worden in de magnetron?’
Ik sta niet op, maar roep gewoon: ‘Nee, die moet er op het laatst bij en warmt vanzelf mee, voorzichtig omscheppen, zet het vuur maar vast uit.’
Dan is het eten klaar en er wordt opgediend.
Als stille getuige van geleverde slag blijft op het aanrecht de iPad met wat vette vingerafdrukken op het touchscreen achter.
Trots staat de schaal op tafel, het ziet er heerlijk uit, bijna zoals op het plaatje. Voorzichtig proeven we, de smaakt is perfect.
Waarom was ik al die jaren de enige kok in huis?
Feestelijk klinken we met het ene toegestane glaasje wijn en even lijkt het alsof alles weer als vroeger is.
We hebben alleen een nieuwe kok.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten