Miljonair

‘Weet u dat er afgelopen jaar 20.000 miljonairs zijn bijgekomen in Nederland?’ fulmineert de socialist.’ De liberaal haalt vriendelijk glimlachend zijn schouders op en geeft een al vaak gegeven antwoord. De kamerdebatten zijn al uren aan de gang.

Gelukkig zit er een knop op de televisie, hij zet hem uit en gaat Nienke halen.

Op het schoolplein krioelen ouders en kinderen door elkaar. Kinderen zoeken hun ouders, grootouders of oppas en iedereen probeert zijn fiets zo te manoeuvreren dat ze straks snel weg kunnen rijden. Auto’s wringen zich door de smalle straatjes en steegjes: spitsuur op schoolniveau. Temidden van al dat rumoer staat hij als een rots in de branding.

Ineens een juichkreet: ‘Opa! Mijn lieve Opa!’ 

Met een grote sprong hangt Nienke om zijn nek en geeft hem een dikke knuffel. 

Hij zet haar met een zwaai achterop. Stoer achterstevoren, zodat ze alle vriendjes en vriendinnetjes gedag kan zwaaien en nog even iets kan roepen terwijl ze wegfietsen. 

Van de krioelende mierenhoop op het schoolplein blijft niets over dan een vergeten jasje, een verloren tekening en een rugzakje dat eenzaam aan het hek is blijven hangen.

Onderweg vertelt ze Opa over haar konijn. Hij verstaat niet alles, want het verkeer maakt lawaai en ze zit achterstevoren, maar hij begrijpt dat haar konijn dood is en zegt op gepaste tijden ‘och’ en ‘wat erg, meisje!’

Dan zijn ze thuis. Nienke trekt stevig aan de bel.

‘Oma, daar ben ik weer!’ roept ze door de brievenbus, ze huppelt vrolijk naar binnen en nestelt zich als een poesje in het hoekje van de bank. Ze spint bijna van genoegen, haar knuffeltje houdt ze dicht tegen zich aangedrukt.

‘Waarom heb jij een knuffel bij je?’ vraagt Oma verbaasd.

‘Dat mocht van mama, want Ilala is dood.’

‘Wat zeg je nou? Wat erg! Was hij ziek?’

‘Nee eigenlijk niet. Hij had iets met zijn tandjes. Mama is naar de dierendokter geweest, maar toen ze daar kwam was hij al dood.’

Ze drukt het knuffeltje, dat werkelijk op haar gestorven konijn Ilala lijkt, tegen zich aan. 

Dan schakelt ze over: ‘Ik heb een nieuwe letter geleerd vandaag! De P van pen. Kijk maar.’ Er komt een blad uit de tas en we krijgen uitgelegd hoe de P geschreven moet worden.

‘Ik zal het wel voordoen. Mag ik het schrijfboekje?’

Met het puntje van haar tong uit de mond schrijft ze nu de P met een fraaie krul op het eind.

Ze krijgt drinken en een zakje letterbiscuitjes. 

Daar legt ze eerst woordjes mee: ‘pen’, ‘ken’, ‘pan’, ‘Is ‘koep’ wat?’ 

‘Nee, maar ik weet er nog wel één.’ zegt Oma en schuift snel met wat letters: 

’S-N-O-T, snot’, leest Nienke, ‘Ohh!’

‘Daar moet je even wat aan doen, hoor.’ 

Ze krijgt een smurfenzakdoekje en snuit haar neus.

‘Nu ga ik alles opeten, ik heb echt honger.’

Haar staartjes zijn afgezakt, haar spijkerbroek heeft vuile knieën en de fluoriserende veters van haar hoge sportschoenen zijn losgeraakt. 

‘Mochten jullie vandaag extra buitenspelen omdat het zulk mooi weer was?’

Ze schudt gedecideerd haar hoofd: 

‘Nee hoor, dat kan niet meer in groep 3. Extra buitenspelen is voor groep 1 en 2, in groep 3 moet je werken. Maar dat is juist leuk. Kijk, ik mocht mijn volle Dikke Duimen Kaart meenemen. Een Dikke Duim krijg je als je iets goed hebt gedaan.’

‘Opa, zullen we naar de speeltuin gaan?’ 

Ze gaan op pad, onderweg kletst ze hem de oren van het hoofd.

Opa luistert en denkt aan wat hij vanmiddag over miljonairs en hun belastingverhoging hoorde.

Hij glimlacht, hij heeft zich heel de middag miljonair gevoeld en hoeft niet eens belastingverhoging te vrezen.