Eerlijke monstertjes

Ik neem geen spataders, geen onderkin,

En als ik rimpels krijg omdat ik vijftig ben

Dan neem ik vrolijke, niet van die lange om mijn mond

Alleen wat kraaiepootjes om mijn ogen.      

uit ‘ Een Kinderspiegel’ ‘van Judith Herzberg

Mijn kleinkinderen zijn schatjes, maar soms zijn het ook kleine monstertjes, die helemaal niet goed zijn voor mijn zelfvertrouwen. Vooral mijn vijf kleindochters zien geregeld vreemde dingen aan mij en zijn daar erg openhartig over. 

Vroeger rende ik gelijk naar de spiegel om te zien of hun opmerkingen op waarheid berustten, nu lach ik om wat ze zeggen en koester hun knuffels en complimentjes des te meer.

‘Oma, waarom heb jij haartjes op je kin?’ 

Onthutst kijk ik haar aan. Ik had ze ook wel gezien, maar was van plan daar ‘s avonds wat aan te doen. Ik besluit er in het vervolg voor te zorgen alles pico bello in orde te hebben vóór zij komt.

Ook mijn kleding en make-up trekken soms hun aandacht.

‘Mooie jurk, Oma, heb je die allang? En waarom ben je vandaag zo netjes opgemaakt?’ 

‘Omdat ik bij jou mag komen eten.’

Maar er kan nog wel iets extra’s worden gedaan: ‘Je kunt ook je teentjes lakken, dat staat nog leuker. Mijn mama heeft mijn teentjes roze gelakt, zie je dat? Als je het haar vraagt, mag jij vast ook wel een beetje.’ 

Wanneer ik mijn bril schoonmaak, wordt het erg interessant. 

Twee meisjes verdringen elkaar om hem even op te mogen. 

De vertekende, wazige wereld roept hun afgrijzen op: ‘Oma, zie jij ons echt zo raar?’

Bovendien zie ik er zelf nu ook heel anders uit. 

Een vingertje gaat langs de blauwige wallen onder mijn ogen en ze vraagt verbaasd: ‘Heb jij je oogjes dáár opgemaakt? Mijn mama doet dat heel anders.’ 

‘Nee, dat is niet opgemaakt. Dat is vanzelf zo bij oma’s.’ 

Een beter antwoord weet ik ook niet. 

Op een middag ligt één van de meiden haar hoofd op mijn schoot tijdens het voorlezen. Lachend merkt ze op: ‘Het is zo net of jij twee mondjes hebt. Eén hier,’  ze wijst mijn mond aan, ‘en eentje daar.’ 

Haar vingertje glijdt langs de forse rimpel die de overgang van mijn kin naar mijn onderkin markeert.

Ze schatert om haar eigen grap.

Die komt hard aan, net als de volgende verzuchting: ‘Oma’s hebben toch altijd zulke kreukelige gezichten, hoe komt dat toch?’

Voorlezen is een gevaarlijke bezigheid. 

De jongedames zitten dan dichtbij en geven hun ogen goed de kost. 

Ook dit juffertje is nog niet klaar. Voelend aan de huid van mijn hals zegt ze verbaasd: ‘Waarom zit dit bij jou zo los? Bij mij zit dat heel anders!’

‘Dat komt omdat ik oud ben.’

Mijn ijdelheid heeft nu toch al een flinke deuk opgelopen, dus dit kan ik beter zelf constateren.

‘Tante José krijgt een kindje,’ ik voel het vervolg al aankomen want het vierjarige dametje klopt op mijn buik en vraagt dan: ‘krijg jij ook een kindje?’

‘Nee, Oma’s krijgen geen kindjes meer.’

‘Wel waar! Wat zit er anders hier in jouw buik?’

Tja, niet iets dat er vanzelf weer uitkomt, helaas.

Tijdens de laatste logeerpartij krijg ik tussen wakker worden en ontbijt al heel wat te verwerken.

Rond half acht hoor ik de logeerkamerdeur openkieren en trippelvoetjes op de gang. 

Ik ga snel mijn bed uit en begroet haar: ‘Goeie morgen, kaboutertje, moet je plassen?’

Ze knikt, maar blijft nog even staan, kijkt aandachtig naar mij en zegt verbaasd: ‘Jij bent een oude vrouw.’

Heus, ik weet dat ik ‘s morgens ongewassen en ongekamd niet op mijn charmantst ben, maar om me dat nu zo in te peperen.....

‘Oma waarom neem jij een pilletje? Dat is alleen voor als je ziek bent, hoor!’ vermaant een stemmetje mij als ik even ongemerkt een paracetamolletje denk te slikken.

Dan vervolgt ze nadenkend: ‘Als je oud én ziek bent ga je dood. Ga jij ook dood?’

‘Op een keer wel, maar ik hoop nog lang niet. Ik wil nog heel lang bij jou blijven.’

Daarvoor wil ik met liefde al hun enormiteiten incasseren.