woensdag 25 december 2013

De Pakistaan


‘De Pakistaan’ werd hij genoemd en er deden veel verhalen over hem de ronde.
Eigenlijk wist niemand aan onze kant van de weg precies wie hij was. Zelfs niet of hij wel echt een Pakistaan was, maar zo zag hij er nu eenmaal uit, vond men. Hij woonde aan de overkant van de brede, drukke uitvalsweg die voor ons huis langs liep.

Soms zagen we hem een tijd niet. Men zei dan dat hij vastzat wegens het dealen, illegale handel in tropische vogels, of dat hij een poosje ergens anders woonde, omdat de politie hem voor iets zocht. Maar niemand wist het zeker. 
Hij kwam altijd weer terug. Fier rechtop en doelbewust liep hij dan weer over de stoep aan de overkant. Zelden in gezelschap van vrienden of mooie vrouwen, terwijl hij toch een knappe, nog vrij jonge man was.

Maar één keer per jaar was alles anders, op 31 december. ‘s Middags begonnen allerlei ons onbekende jongens in de bomen en lantarenpalen te klimmen en grote dozen werden rond het schuurtje klaargezet. De jongens spanden draden, bouwden stellages en bevestigden daar vuurwerk aan. De stoep en zelfs een deel van de rijweg namen ze in beslag.

Al oliebollen bakkend keken wij vanaf onze kant van de weg uit op de voorbereidingen voor het schouwspel, dat om 12 uur ‘s nachts zou losbarsten. Zo nu en dan reed politie langs, waarbij over en weer vriendelijk werd gegroet. De hele dag klonk overal geknal van jongens, die alvast wat rotjes afstaken, maar niet bij hen. Angstvallig zorgden zij er voor dat niemand met een vuurtje in de buurt van hun lonten kwam voor het middernacht was. 

Geen televisieklok kon tegen hun precisie op: na de laatste slag barstte het spektakel volledig los. 
De huizen aan beide kanten van de straat stroomden leeg en allemaal keken we ademloos naar het prachtige schouwspel. Grappen als ‘daar gaan de drugswinsten’ en ‘hoeveel geld wordt hier witgewassen?’ waren natuurlijk niet van de lucht. Maar iedereen vond het vuurwerk prachtig. 

De Pakistaan zelf zagen we nooit iets afsteken. Hij stond als een generaal op de stenen trap die naar zijn bovenwoning leidde en keek toe. Gaf nu en dan aanwijzingen en genoot kennelijk van alle kleurenpracht van zijn schitterende evenement. Geknald werd er weinig (op een paar honderdduizendklappers na) maar het siervuurwerk was mooier en massaler dan je ergens anders in de stad te zien kreeg. Na een uurtje was het klaar. De buurt praatte nog wat na, men wenste elkaar het beste voor het nieuwe jaar en welterusten.

Zo ging het jaar na jaar. Tot het opeens op de middag van 31 december heel stil bleef aan de overkant en ook rond middernacht was er niets te doen. We liepen allemaal net als altijd naar buiten, maar dit jaar geen Pakistaan die met zijn vrienden een flitsende lichtshow verzorgde. 
Het werd een saaie jaarwisseling. Geen ‘Aaaahhh’s’ en ‘Oooohhh’s’ van onze kant van de weg. We wensten elkaar gewoon ‘Gelukkig Nieuwjaar’ en gingen weer naar binnen. 

De Pakistaan bleef onzichtbaar. Na een paar maanden kwam er een autootje van de woningbouwvereniging voorrijden, waar twee mannen uitsprongen. De huisraad belandde op de stoep, TV, bed, koelkast en een rijk versierde canapé. Een huisontruiming. 

Veel heen en weer geloop en als laatste werden prachtige goudbrokaat gordijnen en goudgele vloerbedekking naar buiten gebracht, het huis was leeg. 
Een vrachtauto reed voor en men laadde alles in.
Een nieuwsgierige puber uit de buurt vroeg waar de Pakistaan gebleven was. Het antwoord was even helder als raadselachtig: ‘Hij is met de noorderzon vertrokken.’


Wij wensen u heel fijne kerstdagen
en 
een heel gezond en goed 2014




3 opmerkingen:

  1. wij wensen jou : http://onafhankelijke-bloggers-associatie.nl/over-feestdagen-jaarwisseling-en-het-nieuwjaarsgedicht/

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tsjonge... ik wordt echt van zin naar zin getrokken... heerlijk geschreven! [MR]

    BeantwoordenVerwijderen