R.c..li.h.u.en?

‘Vor langer Zeit erhielt ich eine spezielle Karte….’ - Lang geleden heb ik een bijzondere kaart gekregen.

Deze openingszin heb ik vanwege de altijd lastige naamvallen, toch maar even opgezocht in ‘Google-translate’, zodat ik zonder haperen het gesprek kan beginnen. 

Eenmaal aan de praat, gaan de naamvallen vanzelf en vind ik de juiste woorden gemakkelijker dan gedacht. Een vriendelijke dame vraagt nu wat ze voor me doen kan.

Het hele verhaal begint ongeveer 45 jaar geleden. 
Ik woon in Duitsland en krijg voor mijn verjaardag een kaart.

De afbeelding is mooi en in warme aardtinten uitgevoerd: de drie figuren in het bootje lijken veilig geborgen in de storm. Het witte zeil beschermt hen tegen de regen en de wind. Een vierde figuur, kennelijk groter, sterker en machtiger dan zij, beheerst de situatie.

Ik zet de kaart op mijn kastje en kijk er vaak naar, maar na een poosje komt hij in een boek terecht. 

Van tijd tot tijd herinner ik me de kaart en zoek hem op. 

Dan zet ik hem weer neer, klem hem tussen de klemmetjes van de spiegel of gebruik hem als bladwijzer.

De storm, de mannetjes en de stralende figuur op de boeg, het lijkt mij duidelijk een plaatje van het verhaal uit de bijbel, waarin Jezus zijn angstige volgelingen te hulp komt en de storm bedaart.

Jaren later hoor ik dat zo’n afbeelding een icoon heet.

Nu, na 45 jaar is de kaart totaal versleten. 

Heen en weer geschoven, randjes beschadigd, opgeplakt om hem te redden, weer gerafeld, kortom, hij is helemaal op.

Dus wil ik graag een nieuwe, want het is inmiddels echt ‘mijn’ icoon geworden. 

Ten tijde van moeilijkheden en verdriet heb ik hem vaak tevoorschijn gehaald en over de betekenis ervan nagedacht.

Voorzichtig maak ik hem los van de correspondentiekaart, waar ik hem op heb geplakt. De lijm heeft niet veel van de tekst achterop overgelaten. Met een loep bestudeer ik de restjes van minuscule lettertjes:

‘R c li  h u en’ kan ik bij elkaar sprokkelen en iets van ’S eno’ en ‘6.  Ja  de t’

Goed: ‘6 Ja  de t’ zal wel de zesde eeuw betekenen maar van de rest kan ik geen chocola maken. Lang leve het internet, ik ga gewoon allerlei zoekopdrachten invoeren.

‘Jahrhundert’ - is Duits, dus dat leidt alvast naar Duitsland en daar begin ik dan maar. 

Zo puzzel ik stap voor stap verder. Na wat zoeken op plaatsnamen kom ik uit op ‘Recklinghausen’ en besluit dat spoor te volgen.

Weer wat zoekopdrachten verder blijkt dat Recklinghausen een iconenmuseum heeft, het telefoonnummer staat erbij. En nu heb ik dus deze mevrouw aan de lijn.

Als ik de icoon omschrijf weet ze gelijk welke ik bedoel: ‘Ja, die is heel mooi en hij is onderdeel van onze vaste collectie. De kaart die u noemt verkopen we nog steeds, maar het is niet de storm op het meer uit het evangelie. Het is een icoon van de heilige Nicolaas, die schepen in nood te hulp komt.’

Dat is even slikken, na al die jaren erachter komen dat het niet Jezus is op mijn icoon, maar Nicolaas die ik tot op die dag alleen ken als onze Sint Nicolaas.

Na even wennen denk ik: wat maakt het eigenlijk uit?

Deze icoon is een prachtig beeld van de beschutting en bewaring die God geeft.

Ik bestel de kaart en ben van plan deze ook weer vele jaren te koesteren, al zullen het er wel geen 45 meer worden.