Haar mooie keukentje

Ingeklemd tussen de afhaalchinees en de islamitische slager huist een kneuterig tweedehands winkeltje.

Het staat er propvol speelgoed, boeken en kleding. 
De opbrengst van de verkoop is voor ‘Terre des Hommes’. 

Maaike kijkt rond in het winkeltje. 
Ze loopt naar een rek met kettinkjes en armbandjes en kijkt of ze er iets leuks tussen ziet.

Haar moeder geeft een tas met kleding aan de vrijwilligster.

‘Zit er iets voor je bij?’ vraagt ze Maaike, ‘Kijk anders even bij de boeken.’

Snel wipt Maaike een paar armbandjes van de standaard en loopt naar de boekenkast achter in de winkel. 
Haar ogen vliegen over de boekenruggen en ze roept opeens enthousiast: ‘Mam, hier staat een Harry Potter! Die wil ik, want deze is steeds uitgeleend als ik in de bieb ben.’  

Mama wil liever dat ze leest in plaats van dat ze eindeloos facebookt of whatsappt, dus een dikke Harry Potter vindt ze prima.

Maaike legt het boek en de armbandjes op de toonbank en kijkt nog even rond. Voor het speelgoed dat hier staat is ze te oud. Maar sommige dingen zijn wel erg leuk om te zien. 
Kijk toch eens naar dat poppenhuis met al die kleine meubeltjes, zo schattig! 

Het is gewoon jammer dat je te oud wordt voor zulk speelgoed.

Buitengekomen gaat Maaikes fiets moeilijk van het slot. 
Terwijl ze staat te prutsen kijkt ze nog even in de etalage. 

Daar staat een speelgoedkeukentje te pronken. Het heeft een gasfornuisje met een oven en allerlei kleine spulletjes zoals handdoeken en ovenwantjes. 
Het ziet er nog prachtig uit.

Maaike bekijkt het een beetje vertederd. Opeens roept ze verbaasd: 

‘Hé mama, kijk nou eens, zoiets heb ik toch ook! Kijk dan, met net zo’n gasfornuisje en pannetjes, het oventje kan open, daar ligt een kippetje in. 

O ja, al die lepeltjes aan het rekje, daarmee kun je in de pannetjes roeren. Mama, waar is mijn keukentje eigenlijk gebleven? Dit lijkt heel erg op mijn keukentje! Màma..?!’ 
haar stem schiet ineens omhoog van wantrouwen en verontwaardiging: 

‘Is dit soms mijn keukentje??!!!’ 

Haar moeder kijkt haar wat ontdaan aan en zegt: ‘Ja, het is jouw keukentje. Jij bent er echt te groot voor. Daarom heb ik het hier gebracht. Misschien had ik het moeten overleggen. Sorry.’ 

Maaike kijkt eerst boos, dan wat beteuterd. Ze snapt het wel, maar vindt het toch helemaal niet leuk. 

Daar staat haar keukentje, zomaar in de etalage en straks neemt iemand anders het mee!

Ze blijft staan kijken en is duidelijk in tweestrijd. 

Dan zegt ze met een zucht: ‘Als het kind dat het krijgt, er maar wel voorzichtig mee is. Dat ben ik ook altijd geweest.’

Dan pakt ze haar fiets en kijkt nog één keer weemoedig om naar haar schattige, nog helemaal complete keukentje en fietst weg.