Het zwarte lava-strand van Santorini is gloeiend heet.
Overdag kun je er niet op lopen zonder je voeten te branden. Je teenslippers worden week en je voelt de hitte van het zand er doorheen.
Men heeft vanaf de boulevard brede planken neergelegd die naar in de rijen opgestelde ligbedden leiden.
Voor die ligbedden is animo genoeg.
Het is alsof niemand hier ooit van huidkanker heeft gehoord.
Men ligt als braadworstjes op de barbecue boven de hete uitstraling van het zwarte lavazand. Met de felle zon van bovenaf als grill op de bezwete ruggen gericht.
Hier is bruin-worden tot kunst verheven en de parasols lijken er alleen te zijn om ingeklapt onder de ligbedden liggen.
Wij slenteren over de beschaduwde boulevard. Voor ons geen ligbed op het strand.
Doe ons maar een koel Grieks biertje onder de grote tamarinde.
Op de boulevard verkopen tientallen winkeltjes allemaal dezelfde overbekende blauw-witte souvenirs, maar wat meer achteraf vinden we gelukkig ook winkeltjes met mooie kunstvoorwerpen en handgemaakte sieraden van lavasteen.
Ik kies een eenvoudige gestileerde ketting en een paar oorbellen van zwarte en donkerrode lavastenen uit.
Later die middag, als het wat koeler wordt, nemen we de bus naar Thira, dat op de rand van de vulkaankrater ligt. De toeristengidsen zeggen dat je nergens ter wereld de zon zo kleurrijk ziet ondergaan als daar.
Zo’n uitspraak maakt ons nuchtere Nederlanders natuurlijk sceptisch.
Bij de appartementen wordt er druk over gespeculeerd en gediscussieerd.
Eén mevrouw is al geweest : ‘Nou ’t viel wel tegen hoor. Niks spectaculairs. Ik heb in de Koog wel mooiere zonsondergangen gezien! In Thira staan wel duizend mensen op een klein stukkie rots naar de zee te staren, met een heleboel apparatuur om foto’s en films te maken en er is niks bijzonders te zien. Als de zon dan eindelijk onder is, gaan ze nog klappen ook. Nou ja zeg, hij gaat toch zeker elke avond onder!’
Een ander weet het al: ‘Nee, ik ga er niet heen. Die zon gaat zonder mij ook wel onder. Ik heb al zoveel zonsondergangen gezien. Op Bali, in de Caribbean, bij Callantsoog, allemaal even mooi, de zon in de zee zien zinken, ik geloof het wel.’
Wij gaan toch en de zon gaat gewoon mooi onder.
Niet echt het beloofde kleurenspektakel, maar wel mooi.
Met de bus vertrekken weer naar beneden.
Achter ons bespreken twee Nederlandse dames hun belevenissen in Thira.
Ze zijn die middag in alle uithoeken van het stadje geweest, hebben alles gezien en veel souvenirs gekocht. Kettinkjes en armbandjes en een rotsje waar een kapelletje op staat. De lichtjes kunnen aan en uit.
Eén van hen vertelt dat ze een bord heeft gezien, waarop in het Engels sandwiches aangeboden stonden.
‘Maar weet je, er stond ‘Sandwitches' !
Je ziet hier bij restaurants wel vaker borden met Engelse spelfouten maar deze ‘Zandheksen’ hebben op dit eiland met zijn zwarte zandstranden wel een heel speciale klank.
Beneden drinken we nog wat aan de nu gezellig verlichte boulevard.
Ook hier is de zon onder. Het in duister gehulde zwarte strand ligt nu vol poezen.
Lui liggen ze languit in het nu aangenaam warme lava-zand.
Nu is het hun beurt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten