Tai chi

Samen slenteren we gezellig langs de singel en twee sierlijke zwanen zwemmen met ons mee. Het is een prachtige zonnige nazomer-zaterdagmiddag en het nieuwe seizoen staat voor de deur. Nieuwe cursussen en lessen zullen binnenkort beginnen en in de plaatselijke bladen wordt druk geadverteerd.

Ook op de stoep staan hier en daar sandwichborden, die winteractiviteiten aankondigen en uitnodigen deel te nemen aan proeflessen. 

We lezen dat Petra’s schildersatelier kennismakingslessen geeft en dat je bij Marije vrijblijvend een proefles pottenbakken kunt meemaken. Je kunt de salsa leren dansen, je inschrijven voor theaterlessen, schrijflessen en lessen grafische vormgeving. 

Mogelijkheden genoeg om lange winteravonden te vullen.

Onze bezigheden van het vorige seizoen zijn òf niet voor herhaling vatbaar òf met een examen afgerond. 

Voor het nieuwe seizoen zoeken we iets nieuws. 

‘Zullen we dit jaar eens samen iets doen? Misschien is dat toch wel leuk.’

We zijn eigenlijk niet zo van het samen iets ondernemen. We zijn de hele dag al samen en bovendien ligt wat we leuk vinden meestal ver uit elkaar. Maar het is wel een grappig idee en er moet toch iets zijn dat we allebei leuk vinden. 

Aan de overkant van de weg zien we een groot bord staan: Zaterdag hele dag inloop-demonstratie Tai-chi. Dat is vandaag, dus we kunnen gaan kijken.

‘Weet jij wat Tai-chi is?’

‘Volgens mij iets met schijnbewegingen en dan de ander steeds bijna slaan, of zo.’

Het bord staat voor een uitnodigend geopende deur van een monumentaal wit pand, waar we op dat moment langs lopen. Wat let ons naar binnen te gaan en het eens te bekijken?

Tot onze verbazing komt een keurige heer in driedelig kostuum ons tegemoet. 

‘Goedemiddag, welkom, u komt zeker in het kader van ons open huis.’

We knikken wat aarzelend, we hadden eerder een man in een wit judopak of iets dergelijks verwacht. Maar misschien is hij netjes aangekleed ‘in het kader van de open dag’ en heeft hij voor de demonstratie het lagere voetvolk ingehuurd.

Met een breed gebaar loodst hij ons een keurige ruimte met hoogpolig tapijt en comfortabele stoelen binnen. We voelen dat hier iets niet klopt.

Iemand vraag of we een kopje koffie willen en voor we het weten staat er koffie op tafel.

De overhead flitst aan en onmiddellijk steekt de man in het driedelige kostuum van wal.

Wat moeten we doen? We zitten duidelijk in de verkeerde voorstelling, maar de presentatie loopt en wij zijn de enige toeschouwers.

Het gaat over erfenissen en schenkingen, over de koude en de warme kant. Dan schakelt hij over op belastingvoordeel, beleggingen en risico’s afdekken. Waar zijn we beland? 

Zo nu en dan kijken we elkaar aan. Om de beurt haalt één van twee diep adem en om er tussen te komen. De man merkt het niet en ratelt non stop door.

Het 'point of no return’ is allang bereikt, we durven echt niet meer weg en met een licht schouderophalen zijn we het eens geworden, dat we dit maar uit moeten zitten. We steken er vast nog wel wat van op. Al was het maar dat je goed moet kijken voor je ergens binnenstapt.

Ik spied langs het scherm naar buiten, waar misschien wel andere mensen vrolijk aan het tai-chi-en zijn. Maar nee. Buiten staan keurige heren in een kringetje koffie te drinken en te roken op een grijs betegeld binnenplaatsje.

Als hij eindelijk klaar is krijgen we een stapel brochures en vraagt hij of we nog vragen hebben.

Nee, eigenlijk niet.

Nou ja, toch: ‘Waar is de Tai-chi les?’

‘Daarvoor moet u één deur verder zijn, mevrouw.’