Een gewone familie

De busdeuren gaan zuigend open en intens lawaai golft naar binnen. Als we uitstappen spoelt het over ons heen.

Op het terrein naast het busstation krioelt een bonte menigte door elkaar. Ze produceert een complete kakofonie waarin ook de af- en aanrijdende bussen en auto’s vrolijk hun partijtje meetoeteren.

Afzonderlijke geluiden zijn nauwelijks te onderscheiden en in de hitte van de vroege middag is het lawaai overdonderend en oorverdovend. 

Een geurenmengsel van zoet gebak, rauwe en gebakken vis, geroosterd vlees en vette patat vormt de penetrante, allesoverheersende etenslucht.

Schreeuwende kooplieden prijzen met veel kabaal hun waren aan, zwetende mensen zoeken tussen talloze kraampjes hun weg over het grote terrein. De optelsom van al deze geuren en geluiden hangt zwaar in de middaghitte tussen de kramen.

Deze ‘Gipsy-market’ wordt overal als attractie aangekondigd en een attractie is het zeker.

De wagens, geen vrolijke karren met paarden ervoor, maar geblutste busjes met luifels en uitgebouwde aanhangers, staan in een dubbele kring opgesteld.

Binnen in één van de busjes zie ik man languit op een matras liggen, kinderen spelen overal tussendoor en het zijn vooral de vrouwen die de mensen tot kopen proberen te verleiden.

De kleurrijke waren liggen op planken en schragen of hangen aan de wagens. 

Korsetten van respectabele omvang, sokken in alle denkbare kleuren, potten, pannen, tassen, aardewerk, armbandjes, kettinkjes en sjaals, wat je maar kunt bedenken is hier te koop. 

Alles tegen variabele prijzen. Het kost nooit, wat ze de eerste keer zeggen dat het kost. De echte prijs hoor je pas als je wegloopt. 

Dan zie ik en grote forse, donkere vrouw staan. Goud schittert in haar oren en rinkelt om haar rusteloos bewegende armen. Haar gouden ringen blinken, als ze met brede gebaren de mensen tot stilstaan probeert te bewegen. 

Overtuigend showt ze haar kleurrijke waar. Ze verkoopt schoenen, tassen, armbandjes en sjaals. Snel sprekend in een onverstaanbare mengelmoes van talen prijst ze nu eens het één en dan weer het ander aan.

Als de aandacht verslapt en teveel mensen dreigen door te lopen, pakt ze iets nieuws van haar kraampje en begint met verve een nieuw verhaal.

Een meisje blijft staan en past een schoentje. Ze doet het weer uit en wil doorlopen, maar de vrouw praat en argumenteert, ze doet er een panty bij. Nog steeds twijfelt het meisje, nu gaan er een paar euro af en het meisje zwicht.

Ik kijk even kritisch opzij, het lijken mij geen stevige stappers. 

Midden tussen al het geroep en gewoel zit een wat oudere man op een stoel, hij lacht en speelt met een meisje van een jaar of zes. Samen hebben ze het temidden van alle hektiek heel gezellig. Ze zijn gewend aan het geschreeuw en ruiken de al die luchtjes allang niet meer. Het meisje lacht en praat vrolijk met de man.

Even later laat de grote zigeunervrouw alles in de steek en komt bij hen zitten. Opeens zijn ze een gewone familie. 

Qua leeftijd lijken het mij de opa en oma van het kind. De vrouw doet mee met hun spelletje en lacht ontspannen met hen mee. Ze aait het meisje over het hoofd, neemt haar op schoot en knuffelt haar.

Dan staat ze weer op en tackelt de volgende voorbijganger, want er moet brood op de plank komen.

Het moment blijft me bij. Een familie die leeft vanuit een busje en rondtrekt door het land van zigeunermarkt naar zigeunermarkt.

Schreeuwend, afdingend, lovend en biedend zijn ze een toeristische bezienswaardigheid.

Maar ook een gewone familie.