Hooligan aan boord

Een lange, slungelige man wringt zich uit zijn krappe vliegtuigstoel en zegt luid:

‘Ik moet toch echt even naar het toilet, hoor! Kan ik er langs?’

Het cabinepersoneel serveert juist koffie en andere dranken en hun wagentje verspert het gangpad. De man wurmt zich er langs en geeft luidruchtig commentaar op de krappe doorgang.

‘Ik kan het toch ook niet helpen, dat ik een stoel midden in het vliegtuig heb? Die heb ik gewoon gekregen.’ Met zijn lange getatoeëerde armen, die dun uit de mouwen van zijn t-shirt steken, zwaait hij rond om zijn betoog kracht bij te zetten.

Als hij terugkomt zegt de purser dat hij moet wachten tot de drankjes-ronde klaar is.

‘Nou ja, doe me dan nog maar een pilsje.’ zegt de man. 

Met een humeurig gezicht voldoet de purser aan zijn verzoek.

De man ploft met zijn pilsje op de lege stoel naast ons en stelt zich luidruchtig voor: ‘Hallo, ik ben Daan en ik heb altijd pech als ik vlieg.’ 

Hij begint een kleurrijk verhaal over de vluchten die voor hem problematisch verliepen.

‘Eén keer vloog ik na een voetbalwedstrijd met vrienden terug en Jaap Stam zat ook in het vliegtuig. We hadden gewonnen en dus we hadden het heel gezellig met elkaar. Pilsje drinken, een beetje gebbetjes maken, we waren misschien wel wat rumoerig. Maar elke keer kwamen ze mij waarschuwen, terwijl ik niet anders deed dan de anderen! En waarachtig, toen we aankwamen wachtte de ‘Security’ mij op en ik moest meekomen, terwijl ik echt niets gedaan had. Dat zei Jaap Stam ook nog, maar die lui luisterden niet, die wisten waarschijnlijk niet eens wie Jaap Stam was. Snap jij dat nou?’

Nee, wij snappen het ook niet.

‘Eerlijk, zeg nou zelf, ik ben toch geen hooligan, zie ik er soms uit als een hooligan? Ik ben een doodgewone jongen van de straat en doe geen vlieg kwaad. Maar toch pakken ze mij steeds. Ik snapt er niets van. Ik ben altijd de sigaar als ik vlieg.

Een paar jaar geleden op weg naar Portugal kwam ik ook in de problemen en echt, ik deed helemaal niets.  

Mijn moeder heeft daar een stacaravan en je kunt al voor 100 euro naar Faro vliegen. Mijn moeder zit in Nederland in een sociale huurwetwoning en is altijd acht maanden in Portugal en vier in Nederland om haar woning en haar uitkering niet te verliezen. Logisch toch?

Als zij in Nederland zit, ga ik lekker naar haar caravannetje in de zon, makkelijk zat. Zit ik mooi gratis een paar weken in Portugal. Nou, toen hadden we op de heenreis in het vliegtuig een discussietje, niets bijzonders. Een beetje grote monden en hier en daar een duwtje. Maar op de luchthaven van Faro pakten ze mij op en ik mocht twee jaar niet met Transavia vliegen. Snappen jullie dat nou?’

We schudden ons hoofd; wij snappen het ook niet.

‘En een keer op weg naar Amerika, zei ik voor de gein dat ik halal wilde eten. Ik kreeg geen halal eten, maar ze gaven het wel door aan de Security. Prompt werd ik bij de douane opgepakt en zelfs bijna teruggestuurd. Zie ik er soms uit als een Arabier of als een terrorist? Ik snap er niets van, jij wel?’

Nee, wij hebben nog nooit zoiets meegemaakt.

‘Ik snap niet hoe het kan, maar ik heb altijd problemen in de lucht.

Nou ja, laat maar, dit keer wil ik er zonder problemen komen. Dus meneer de purser, doe mij nog maar een biertje.’