woensdag 28 mei 2014

De ober


Het is erg heet in de steile straten en op het plein. Een overjarige, grijze hippie zingt ‘Hey Jude’ en ‘Bridge over troubled water’ terwijl hij zichzelf begeleidt op de gitaar. 
De hoge, slecht in de verf zittende huizen kijken weemoedig neer op het kleine plein. Bij zoveel nostalgie kunnen we niet doorlopen.

Voorzichtig zakken we neer op de gammele stoelen van een gedateerd terras. 
Ik betwijfel of we er goed aan doen voor dit scheve stekje te kiezen. Maar het ziet er allemaal zo pittoresk uit daar in de schaduw onder de parasols. 
De rieten zittingen van de stoeltjes zijn sleets en ik vraag me af hoe ons eten straks op die schuinstaande, wiebelende tafel kan blijven staan.

Een bejaarde ober komt naar ons tafeltje en vraagt vriendelijk wat wij willen bestellen. 
De man past helemaal in deze entourage. Zijn overhemd is ouderwets en zijn warrige grijze haar begint pas ver achterop zijn hoofd.
Omdat het erg heet is willen we eerst een glas koud water drinken en vragen tegelijk om de kaart. Nadat we onze keuze hebben gemaakt informeren we of er ook wifi beschikbaar is.

In de meeste restaurants krijg je dan het wachtwoord, zodat je wachtend op je eten even je mail en het nieuws kunt checken.
Maar deze bejaarde ober is oprecht verontwaardigd.
‘Nee mijnheer, wij hebben geen wifi. U komt hier om te ontspannen en op uw gemak  lekker te eten. Dan moet u niet ondertussen internetten. Dat is niet gezond.’
Nou ja zeg, een nogal directieve ober. Want hoewel ik het altijd wel ongezellig vind als mijn tafelgenoot internet of belt, vind ik zulke bemoeizucht van een ober toch wel wat overdreven. 

Het bestelde komt al snel op tafel. De koele witte wijn en de salades zijn heerlijk en we nemen inderdaad alle tijd om er zonder gestress en zonder internet, van te genieten.

Maar wanneer we er graag nog wat wijn en brood erbij willen, blijkt de ober vol overgave de andere kant op te kijken.
Zijn blik volgend zien we een groepje mooie en luchtig geklede meisjes voorbij komen. Even wachten dus maar tot we zijn aandacht kunnen vangen.
Steeds als vrouwelijk schoon passeert is onze ober even niet aanspreekbaar. Zijn houding amuseert ons, maar wij vinden dat wij in de tijd die hij besteedt aan genieten van mooie meisjes, best even onze mail hadden kunnen checken. 

Hij lokt voorbij lopende meisjes en vrouwen naar de manshoge beschilderde borden met afbeeldingen van de gerechten. Hij gooit al zijn charmes in de strijd om hen aan één van zijn scheve tafeltjes te krijgen. 
Uiteindelijk raakt hij in een geanimeerd gesprek gewikkeld met een prachtige, struise dame gekleed in een lange rode jurk. Haar zwarte haren zijn hoog opgemaakt met een rode bloem. Kortom, een vrouw waar iedereen voor omkijkt.

Helaas gaat onze bus inmiddels over een half uurtje en we weten niet precies waar de halte is, dus willen we afrekenen.
Als we eindelijk zijn blik vangen, wil hij ons met brede gebaren en heel veel woorden nog een nagerecht of een kopje koffie serveren. We maken hem duidelijk dat de bus niet wacht en de volgende pas over vier uur gaat.

Het is alsof we een ballon hebben lek geprikt. Hij verliest gelijk al zijn belangstelling voor ons. Nonchalant gebaart hij naar binnen waar we met de pin kunnen betalen en stort zich op het volgende groepje dames. We zien nog juist hoe hij hen met veel strijkages installeert op onze scheve stoelen.
Oh-lala, Zuid-Europa!





Geen opmerkingen:

Een reactie posten