Miss Marple 2.0

Met een klap laat de forse man zijn hoofd op haar bureau vallen en barst in snikken uit.

‘O, het is toch allemaal zo’n puinhoop!’

Hij snikt minutenlang met lange uithalen en snuit dan luidruchtig zijn neus. 

‘Het is allemaal mijn eigen schuld, maar hoe kom ik hier ooit nog uit? Mijn bedrijf, mijn gezin, ik het het allemaal kapotgemaakt! Wat moet ik doen?’

De vrouwelijke privé detective kijkt hem aan.

‘Wat zou u ervan zeggen als u eens begint eerlijk te vertellen waar het allemaal om gaat?’

De kleine dame kijkt nu de zaal rond: ’Met dit begin ik vaak het gesprek met een nieuwe klant, want hierin ligt de sleutel van mijn werk als privé detective. Het gaat om ‘eerlijk vertellen’ en u hebt geen idee hoeveel moeite dat vaak kost.’ 

Sommige mensen zijn verslaafd aan liegen. 

Leugens om straf te ontlopen, om hun reputatie een beetje op te krikken, of ze liegen uit gewoonte en gemakzucht. Maar er zijn er ook die voortdurend de ene grote leugen op de andere stapelen.  

Veel mensen zeggen dat ze nooit liegen. Maar volgens onderzoekers vertellen we minstens twee keer per dag bewust of onbewust niet de waarheid. 

De man aan het begin van dit verhaal had twee minnaressen en een wettige vrouw. De minnaressen waren de zussen van zijn vrouw en ze werkten allemaal in het bedrijf waarvan hij de directeur was.

Hij had een ingewikkeld web van leugens geweven, waar een forse scheur in kwam toen hij per ongeluk met beide minnaressen tegelijk in hetzelfde hotel had afgesproken. 

Hij had zich muurvast gelogen.

Toen bleek er opeens ook zakelijk veel mis te zijn. Werknemers hadden al voor duizenden euro's gestolen en hij wilde haar nu inhuren om de daders te vinden.

Deze miss Marple 2.0 wordt door mensen en bedrijven ingehuurd voor allerlei onderzoeken. Het bekendst is natuurlijk overspel aan het licht brengen. Soms moet ze diefstal door het personeel onderzoeken, stalkers volgen of vermiste kinderen opsporen. 

Wat ik zelf een grappige taak voor dit frêle vrouwtje vind is dat ze soms als beveiliger met een vrouw meegaat naar een feestje of een receptie.

Het is afwisselend werk maar lang niet altijd spannend. Urenlang posten of in de computer naar antecedenten speuren is doorgaans oersaai. Ze mag geen wapen dragen en heeft geen bijzondere bevoegdheden, maar ze is heel tevreden met haar werk want het gebeurt zelden dat ze van 8 tot 5 op kantoor zit.

Opvallend is haar onopvallendheid. 

Regel één voor een privé detective is altijd opgaan in de massa, niet anders zijn dan anderen, geen vlammende haardos of extreme kleding. 

Het aller gewoonste is altijd het best. 

Een opdrachtgever vroeg haar eens zijn zus op te sporen die ergens in een sekte zat en geen contact meer met de familie had. Hij omschreef de sekte als ‘gewone, keurige mensen’ en daarom was zij er in een degelijk mantelpakje heen gegaan. Bij binnenkomst zag ze gelijk dat dit verkeerd was ingeschat: Het bleek een typische geitenwollen-sokken-sekte en zij viel op als een clownsvis tussen de haringen.

‘Waarheidsvinding, daar gaat het om,’ besluit Miss Marple 2.0 haar lezing en dat zinnetje doet me heel erg aan de ‘echte’ miss Marple van Agatha Christie denken. 

‘Komt u volgende keer weer?’ vraagt een vriendelijke dame van de organisatie van deze lezingen.

‘Het was erg interessant. Ik zal proberen er de volgende keer weer bij te zijn.’ antwoord ik. 

En gelijk dringt tot me door dat ik mijn leugentje voor vandaag alweer beet heb: ik ben helemaal niet van plan de volgende keer te komen. 

Dan gaat de lezing over de marine en dat interesseert me absoluut niet.