woensdag 26 november 2014

Computer met honger



Zacht fluistert mijn computer in onverstaanbaar kleine lettertjes: ‘Voor het openen van dit bestand hebt u Adobe nodig.’
Ik ben dol op mijn kleine computertje maar hij moet niet zeuren. Ongeduldig klik ik de mededeling weg. Ik heb allang Adobe en daar moet hij het maar mee doen.
De andere sites die ik wil bezoeken gaan moeiteloos open en de hele avond werk ik lekker door.

Maar bij het afsluiten komt het Adobe venstertje weer te voorschijn. Wat wil hij toch? Heeft hij niet alles wat zijn hartje begeert?
Wat onzeker buig ik dichter naar hem toe om de priegelig tekst te kunnen lezen.
O, het gaat om een upgrade. 
Mijn twijfels overwinnend klik ik op OK.
Er gebeurt niets. Snel klik ik nog een keer. Prompt staan er twéé rode Adobe doosjes op mijn bureaublad.

Hoe krijg ik die nou weer weg? Ik ga gewoon door met de eerste. Ik zal er op dubbelklikken, cadeautjes moet je tenslotte uitpakken.
Dan meldt mijn beeldscherm dat de volgende stap, stap 2 is. Logisch lijkt me en ik klik op ‘Doorgaan’.
Het scherm verandert en er loopt een balkje vol met blauwe streepjes.

Opeens kan hij niet verder en roept hij luid in grote letters:
‘Om verder te gaan moet u eerst alle openstaande programma’s sluiten.’ 
Welgemoed klik ik Chrome, Safari en iPhoto weg en klik ‘Opnieuw proberen’ aan. 
Maar de mededeling verdwijnt niet.
Wat een zeurpiet, er staat niets meer op het bureaublad.

Gelukkig kan ik hier thuis om ‘niet computergestuurde bijstand’ vragen. 
“Afsluiten’ is niet hetzelfde als ‘wegklikken’. Je moet ze helemaal stoppen.’
Als ik dat doe schiet het balkje ineens door naar 97%. 
Geboeid volg ik zijn verrichtingen terwijl hij langzaam naar de100 kruipt. 
Dan roept hij ineens in grote letters: ‘Klik op voltooien’.
Vervolgens wordt ik gefeliciteerd met het succesvol downloaden van dit programma.
Verbluft staar ik naar mijn computertje. 
Hij heeft zijn nieuwe, ge-upgrade programma kennelijk ergens in zijn binnenste opgeborgen en zal het indien nodig, vanzelf tevoorschijn toveren.

Dan verschijnt de mededeling dat hij ook voor mijn besturingssysteem een upgrade heeft: Yoshimite. Tjonge, hij heeft er zin in vandaag. Overmoedig door het geboekte succes begin ik eraan.
Maar dit blijkt heel andere koek, Yoshimite gaat veel dieper in zijn ingewanden zitten dan de eenvoudige Adobe upgrade.
Al snel geef ik het uit handen. 
Mijn huiskamer-helpdesk gaat aan de slag.

Nu lijkt mijn computertje voorlopig voldaan. Voor mij is zijn onverwachte honger naar nieuwigheden elke keer weer spannend. 
Ik voel me soms net een onervaren moeder met een lastige baby.
‘Wat wil hij nou? Wat moet ik doen? Gaat dit wel goed?’
Bovendien verandert er door een upgrade altijd wel iets. Een ander kleurtje of een andere indeling en daar houd ik niet van.
Mijn computertje heeft er ook dit keer wat vreemde trekjes bij gekregen, maar wat ik hem echt kwalijk neem is dat hij mijn google-agenda heeft opgegeten.
Al mijn afspraken zijn weg. Het ziet er lekker rustig uit, maar geeft een erg onrustig gevoel. Uiteraard gaat zulk eigenmachtig handelen mij veel te ver.

Ik ga bij de Hema voor komend jaar een doodgewone papieren agenda kopen. 
Dan heb ik het ‘upgraden’ op 1 januari zelf in de hand. 
Heerlijk ouderwets betrouwbaar.




Geen opmerkingen:

Een reactie posten