Bezuinigingen

De uitpuilende fietstassen van de één en de twee overvolle boodschappentassen van de ander doen niet vermoeden dat het gesprek van deze dames over de bezuinigingen gaat.

‘Ja, we moeten allemaal rustiger aandoen tegenwoordig, wij kunnen ook niet zo maar alles meer kopen!’

‘Tja, dat is nu eenmaal de tijd. Maar dat bezuinigen van de overheid gaat nu toch echt te ver. Mensen liggen krom voor hun ziektekostenpremie en krijgen nog niet waar ze recht op hebben!’

‘Inderdaad, heb je het gehoord van Ria, je weet wel die bij Suus boven woont? Nou, die had voor haar hart bepaalde medicijnen nodig en haar zus in Rotterdam had dezelfde kwaal. Zegt ze tegen die dokter: ‘Mijn zus heeft hetzelfde dus geef mij ook dat medicijn maar. Maar denk je dat ze het kreeg?’

Het meelevend geschud van de ander laat zien dat ze al aanvoelt waar dit heengaat.

‘Nee dus. Ze kreeg zo’n B-merk. En denk je dat het hielp?’

De ander laat nu een deelnemend geluidje horen.

‘Nee dus. Zij weer terug. Nog beroerder dan eerst. Toen kreeg ze die dure medicijnen alsnog en binnen de kortste keren was ze helemaal opgeknapt! Nou vraag ik je, dat kan toch niet? Je zou toch je vertrouwen in de dokters verliezen als ze je zomaar al die goedkope rommel laten slikken. Ik koop hier bij de Appie toch ook goeie spullen en geen troep!’

‘Door al dat bezuinigen lijkt heel de zorg nergens meer op. Het ziekenhuis wordt je uitgestuurd voor je een voet kunt verzetten en je familie moet je maar helpen. Wie heeft er nu nog familie die helpen kan? Iedereen werkt! Ik zou toch niet weten wie ik vragen moest, je kunt maar beter gezond blijven in deze tijd. Maar ja, je hebt het niet voor het zeggen want oud worden we allemaal en dan komen de kwalen!’

‘Als ik kom te liggen, moet ik dan soms mijn dochter uit Zwijndrecht haar vakantie laten opnemen om voor mij te komen zorgen? Ze zou het zo doen hoor, maar dat wil je toch niet!’ 

‘Nou ja, ik ben gelukkig goed gezond. O, laat ik dat afkloppen. Voor je het weet heb je wat te pakken met al die rare ziektes tegenwoordig.’

‘Vlees kun je met goed fatsoen ook niet meer eten. Kippengriep, gekke koeien en laatst weer die geitenkoorts. Je krijgt het allemaal zomaar en zie maar dat je er weer afkomt. En wat te denken van paard dat in je lasagne is verwerkt?'

‘Dat van die geiten, dat kun je al krijgen als je gaat fietsten. Wat kun je eraan doen? Bovendien moet je, als je naar de dokter gaat maar hopen dat het niet zo’n doorgedraaide sloddervos is die eigenlijk geen dokter meer mag zijn en die je Alzheimer of iets anders vreselijks aanpraat!’

‘Nou ja,laten we er maar over ophouden. Ik ga me een lekker bakkie koffie maken, Jan zal wel denken: ‘Waar blijft ze zo lang?’’

‘Inderdaad, we gaan op huis aan, bij mij wacht Fred niet want hij is vanmorgen bijtijds met Karel vertrokken naar Maastricht, carnaval vieren. Die zie ik morgen pas weer. Doe Jan de groeten van me en tot ziens maar weer!’