Onze kleine Wervelwind

Dagenlang heeft een kleine Wervelwind door ons huis geraasd.

Vanmiddag zal de storm gaan liggen, onze kleine Wervelwind gaat naar huis.

Dagenlang heeft ze ons in haar turbulente tempo meegesleept.

‘Opa gaan we naar de speeltuin?’

‘Oma mag ik een hut maken?’

‘Wil je voorlezen?’

Ze heeft zich geen moment verveeld. En wij ook niet.

Opeens dringt het tot haar door dat ze straks naar huis gaat.

De cakejes die ze nog voor mamma wilde bakken staan net in de oven.

Die moeten er gauw uit want die moeten mee! 

Ze gaat op haar hurken voor het raampje van de oven zitten wiebelen.

Als ze haar bakseltjes gaar kon kijken deed ze dat, maar de kookwekker laat zich niet haasten. Eindelijk gaat de wekker: ‘Ze zijn klaar, ze zijn klaar! Nu ga ik thuis trakteren!’

Ze stuitert en springt door het huis.

O, o, die langzame Opa en Oma. ‘Gaan we nu?’ 

‘Kom we moeten je tas nog inpakken.’

Ze vliegt de trap op en al voor ik boven ben komt zij alweer naar beneden met haar aan alle kanten uitpuilende tas.

‘Gaan we nu?’

Voorzichtig pakken we de cakejes in een trommeltje. Het deksel kan er niet op want ze zijn nog niet voldoende afgekoeld.  

Prompt houdt ze het trommeltje scheef en de cakejes rollen door de keuken. Snel oprapen en er weer indoen.

Met het trommeltje in haar handjes klimt ze in de auto. Nu rollen ze over de achterbank. Hup, ook deze gaan er weer in en de gordel gaat vast.

Ziezo, juffertje Wervelwind zit stevig geparkeerd. Nu haar bagage nog. 

Haar weekindtas, de tas met laarzen, de knutselwerkjes, allerlei rondzwervende attributen we lopen om de beurt heen en weer tussen de auto en het huis. 

‘O, mijn knuffel ligt nog in bed!’ bedenkt ze nog als ik in wil stappen.

Ook die wordt opgehaald. Hebben we nu alles? 

Hè, hè, we rijden.

Blij komt ze thuis met haar trommeltje vol cakejes en haar vrolijke verhalen over de logeerpartij. 

Wij blijven ook thee drinken en genieten van haar cakejes en verhalen.

Dan gaan weer op huis aan. Voldaan over de afgelopen dagen en blij dat we weer thuis zijn draaien we onze straat in waar prompt onze voldaanheid omslaat in ontsteltenis.

Onze voordeur staat wagenwijd open.

Is er ingebroken? Nee, dat kunnen we niet geloven, niet op klaarlichte dag in ons Sallandstraatje.

Het blijkt dat inderdaad niet zo te zijn. 

We zien dat onze gloednieuwe computer, in al zijn glorie duidelijk zichtbaar vanaf de straat, nog steeds op zijn eigen plekje staat.

Meegezogen in de turbulentie van onze kleine Wervelwind hebben we gewoon niet goed opgelet.

Heen en weer lopend om een tas, de knuffel en alles wat verder ontbrak, zijn we om de beurt in- en uitgestapt en weggereden toen we eindelijk allebei zaten. 

Wie als laatste instapte is een weinig zinvolle vraag die we dan ook maar niet stellen.

We zijn blij dat alles er nog staat. Uiteindelijk waren we toch bijna een halve dag van huis en al die tijd stond de voordeur wagenwijd open.

Opgelucht ploffen we in onze stoelen, meer dan bereid terug te schakelen naar ons eigen tempo.