Vorige week was er echte
post voor mij.
Geen folder of
persoonlijk gerichte, maar evengoed ongevraagde reclame: echte post in een
handgeschreven enveloppe.
Opgetogen rits ik hem
open.
Wat verbaasd lees ik het
in spichtige letters geschreven briefje.
Een oude vriendin vraagt
mij een afspraakje te maken om weer eens op een terrasje een kop koffie te
drinken.
Ze heeft geprobeerd me
te bellen, maar heeft waarschijnlijk het verkeerde nummer dus schrijft ze maar even.
Peinzend kijk ik naar
buiten. Het is maar 2 graden en er staat een gure wind pal uit het oosten. Terrasje?
Nou ja, we kunnen vast
ook heel gezellig binnen zitten.
Of misschien wordt het
ineens voorjaar en vinden we ergens een luw hoekje op een terras, waar we met
jas en sjaal in de zon en uit de wind kunnen zitten.
Ze moet de winter wel
heel erg zat zijn om nu al met zo’n voorstel te komen.
Ik denk terug aan vorige
zomer, toen we een keer samen aan de rivier hebben gezeten en ijs met verse
aardbeien en slagroom hebben gegeten.
Maar ja, dat laat zich
niet afdwingen. Het was toen minstens 30 graden warmer dan nu.
Ze schrijft
nadrukkelijk, dat ze komende veertien dagen weinig op de agenda heeft staan.
Iets dat mij hartje winter niet verbaast voor een vijfentachtigjarige die
slecht ter been is. Maar dat is waarschijnlijk ook de reden van haar
uitnodiging.
Ik bekijk mijn agenda.
Ach, ik kan best een ochtend of middagje uittrekken.
Ik zoek haar nummer op
en bel. Geen gehoor. Straks maar weer eens proberen.
Om het niet te vergeten
schrijf ik het nummer op de brief en schuif die onder te telefoon.
Ik bel haar nog een
keer, maar ze is er kennelijk niet.
Nou ja, dan verveelt ze
zich vandaag in elk geval alvast niet.
Mijn dochter belt en al
kletsend dwalen mij ogen over het briefje dat daar half onder de telefoon ligt.
Dan opeens, met een schok bekijk ik het goed.
De spichtige letters in
ouderwets schuinschrift vragen om zorgvuldige lezing.
Wat staat daar bovenaan?
Staat daar echt ‘16
sept. 2012’ ?
Bij het raam kijk ik nog
eens goed naar de dunne, wiebelige letters. Geen twijfel mogelijk: 16 sept.
2012.
Ik herinner me opeens
dat ze eind september een keer belde en zei dat ze mij een briefje had gestuurd
met de vraag of ik meeging koffiedrinken. Omdat ik niet reageerde vermoedde ze
toen dat er iets was misgegaan met de post en via een gezamenlijke kennis kreeg
ze alsnog mijn telefoonnummer. Het briefje was toen inderdaad niet aangekomen.
Opgelucht dat ik niet
bij 2 graden op een terrasje hoef te zitten vouw ik het briefje op en leg het
achterin de agenda.
Dat komt van de zomer
wel weer.
De wegen van ‘Tante Pos’
zijn vaag en ondoorgrondelijk.
Wie nog steeds denkt dat
alle privatiseringen, vernieuwingen, reorganisaties en naamsveranderingen tot
een snellere en betere postbezorging hebben geleid, moet ik vandaag helaas
teleurstellen.
Dit briefje heeft over
een kleine kilometer een half jaar gedaan.
Mijn vriendin had het
lopend achter haar rollator sneller en beter zelf kunnen bezorgen.
Ik wacht na 12 jaar nog steeds op de foto's van onze trouwreceptie... ik vrees dat "Tante Pos" die inmiddels echt is kwijtgeraakt... snif (MR)
BeantwoordenVerwijderen