Ik word er wakker van, maar houd
nog lekker mijn ogen dicht.
Alle handelingen zijn te volgen:
geruis van water, gebrom van het scheerapparaat, gekletter van hangertjes in de
kast en het laten vallen van een klein dopje op de tegelvloer.
Ik hoor een sussende toon door Lisa’s
steeds ongeduldiger en luider wordende protest heen. Het kind heeft honger.
Iemand gaat de trap af om het
ontbijt klaar te maken. Boven wordt Lisa gewassen, verschoond en aangekleed.
Tijd om ’s morgens voor het werk
eerst nog gezellig sloffen aan te doen hebben ze niet. Ze draven op hooggehakte
laarzen en modieuze, puntige kantoorschoenen door het huis.
Haast je, rep je, eerst om de beurt
een sigaretje in de tuin, dan moet er staandebeens ontbeten worden, Lisa moet
worden gevoerd, de tassen voor het werk en voor de crèche moeten worden
ingepakt en dan weer naar boven voor het tandenpoetsen.
Klikklak klikklak klikklak, trap op
trap af.
Sinds half acht klinken ook aan de
andere kant geluiden.
De vrouwenstem met een wat lijzig
accent zoemt samen met de mannenstemmen door de muur. Zij zijn afkomstig uit
Turkije en dragen binnen dus altijd sloffen.
Ik lig in mijn cocon genoeglijk te
luisteren naar de geluiden van mijn buurtjes.
Rechts knalt nu de voordeur dicht.
Staand bij de auto’s nog snel een sigaretje en wat overleg terwijl Lisa al in
haar stoeltje zit. Dan stappen ze in twee verschillende auto’s en gaan elk huns
weegs. Het is acht uur.
Links zwaait de achterdeur open en
de buurman, die op de blikfabriek werkt,
groet de achterblijvers in zijn huis en verdwijnt op de fiets.
Even later start hun zoon zijn
auto. Hij gaat op weg naar het ziekenhuis waar hij werkt. De
buurvrouw blijft achter met haar schoonvader en de poes.
Rond tien over acht wordt het tijd
voor school.
Groepjes kinderen fietsen vrolijk
kletsend en lachend door de straat.
Ons overbuurmeisje is ’s morgens
niet zo vrolijk, zij blijft liever thuis. Als peuter al brulde ze iedere morgen
als ze naar de crèche gebracht werd: “Ik wil niet, ik wil niet!” en nog steeds
vindt ze geregeld een aanleiding zich te verzetten en in huilen uit te barsten
als ze op weg moet.
Maar het helpt niets, de juf wacht.
Daarna begint het gewone
straatleven.
In de glas- en papierwagen bonken
de dozen en rinkelen de scherven, de vuilnisauto doet zijn stinkende plicht en
de aannemer die verderop aan het werk is start de grommende betonmolen.
Zie zo, nu ik.
haha, mooi inkijkje in je buurt vanuit bed-perspectief :-)
BeantwoordenVerwijderenleuk deze!
BeantwoordenVerwijderen