17 december 2014 jaarafsluiting
Aan alle lezers van mijn blog!
Allereerst natuurlijk hartelijk dank voor alle bezoekjes aan mijn blog het afgelopen jaar!
Dit laatste blog van 2014 is nummer 110.
Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat het er zoveel zouden worden toen ik eraan begon.
Wanneer u in de rechterkolom klikt vindt u daar alle 110 blogjes die ik in de loop van de laatste twee jaar gepubliceerd heb.
Begin dit jaar publiceerde ik het verhaal 'Altijd jong', maar het verdwaalde om raadselachtige redenen in het schimmige krochten van het internet.
Maar ik heb het teruggevonden en herplaats het deze week.
Komende twee weken las ik een blogpauze in.
Ik wens u heel goede en rijke kerstdagen toe en tot ziens op 7 januari 2015!
Hartelijke groet,
Marianne
Altijd jong
We waren altijd jong
Ons hele leven lang
De verhuisauto stopt voor een statig, wat vervallen pand. Mannen springen eruit en tillen als eerste onze kinderwagen uit de hoge cabine.
Michiel is ruim twee maanden te vroeg geboren. Vanmorgen hebben we hem met de verhuisauto uit het ziekenhuis opgehaald, iets meer dan 8 weken oud en nog geen 5 pond zwaar.
We kregen een grote envelop met papieren mee: brieven voor de kinderarts hier in Rotterdam, recepten en voedingsvoorschriften.
Als hij zo wakker wordt moet ik voor het eerst zelf zijn voeding klaarmaken. Dus haast ik mij met de kinderwagen naar de keuken van dit slooppand dat we voorlopig anti-kraak zullen bewonen.
De vorige bewoners zijn met hulp van vrienden één deur verderop verhuisd en lopen nog in en uit. Overal slingeren de resten van hun verblijf nog rond en hun sjouwende vrienden lopen tussen onze verhuizers door. Ik laveer de wagen het keukentje in.
Om voeding klaar te maken heb ik voor mijn gevoel een half laboratorium nodig.
Ik moet flessen en spenen uitkoken, voeding mengen en medicijnen uitzoeken.
Een werkje waarbij ik me goed moet concentreren, zeker deze eerste keer.
Een vrolijke stem in de gang roept: ‘Hallo, waar zit je?’
Iemand kijkt om het hoekje van de keukendeur en ratelt: ‘Hoi, ik ben Karin, je buurvrouw, wat leuk dat jullie er zijn! Sorry voor de troep, we waren nog niet klaar! Hoe oud is die van jou? De mijne is 5 maanden.’
Ze kijkt in de wagen en herhaalt dan vol ongeloof:
‘Hoe oud is die van jou? Wat een minimensje!’
Op dat moment begint mijn ’minimensje’ te huilen en zijn geluidssterkte is niet erg mini. Karin zegt gedecideerd:
‘Kom op, ik zal iemand roepen, dan ruimen wij snel die troep op. Daarna maak jij rustig zijn voeding en ik zal me tot je klaar bent over dat hoopje mens ontfermen.’
Ze ruimen snel alle troep op en boenen het granieten aanrecht schoon.
In de kinderwagen zoek ik een schone luier om op te werken. Ik lees en meng, tel druppeltjes en kook, het is deze eerste keer inderdaad behoorlijk ingewikkeld.
Karin knuffelt ondertussen Michiel, die dankzij haar nu geduldig zijn voeding afwacht.
Peter, haar zoon, woog bij de geboorte al 8 pond, vertelt ze ondertussen.
Ze vindt Michiel met zijn 4 en half pond ongelofelijk klein en broos.
Terwijl Michiel even later zijn flesje drinkt haalt zij Peter op. Het verschil is erg ongelofelijk.
De één heel tenger en klein en de ander één brok Hollands welvaren dat met zijn stevige armpjes en beentjes vrolijk om zich heen maait.
De volgende morgen komt ze weer. Ze vraagt of ze wat kan doen, Peter parkeert ze in onze box en we gaan aan de slag.
We ruimen op, drinken koffie, voeden onze baby’s en worden vriendinnen.
Als Michiel op doktersvoorschrift veel naar buiten moet, wandelt ze dagelijks mee door het Kralingse bos.
‘Frisse lucht is goed voor elk kind.’ zegt ze en daar gaan we, wandelend en kletsend.
Zo groeit onze vriendschap, we zijn jong en denken dat dit altijd zal duren.
Maar de panden worden gesloopt, we verhuizen allemaal, opleidingen komen, banen gaan en nieuwe situaties ontstaan.
Altijd scheen de zon
We waren altijd jong
Ons hele leven lang
Zo dachten we in 1972, maar zo ging het niet. Onze gezinnen groeiden, we hadden het druk.
Het communicatietijdperk stond nog in de kinderschoenen, zelfs interlokaal bellen was erg duur. Ondanks kaartjes en brieven verloren we elkaar uit het oog.
Weemoedige herinneringen aan onze jeugd en vriendschap resten.
illustratie Nidhi Chanani
liedjesfragment Rikkert Zuiderveld
Wat een weemoedig maar heel mooi blogje!
BeantwoordenVerwijderen