Live muziek

Onze vitrages dansen zachtjes in de zomeravondbries, een flard muziek glipt mee naar binnen. Veel buurtgenoten zijn nog op vakantie, het is stil in de tuinen om ons heen.

Maar zij is thuis: degene die onze zomeravondconcerten speelt. 

Genietend luisteren we naar haar zachte pianomuziek, die de wind met de opbollende gordijnen meebrengt tot in ons huis.

Voor haar vereist het ieder jaar weer moed om met de deuren open te spelen. 

Ze is al 74 en bang er anderen mee te storen. 

Dit jaar duurde het ondanks het mooie weer, verontrustend lang voor we haar hoorden.

We zagen haar een keer op straat en raakten aan de praat, zoals dat gaat met buurtgenoten.

‘Hoe is het met je? Gaat het goed?’ 

‘Ja, prima en met jullie?’ 

‘Met ons is het ook goed, alleen we missen je pianospel zo!’

Ze glimlachte wat weemoedig en zei verontschuldigend: ‘Jullie hebben gelijk, ik speel al veel te lang niet meer.’

Sinds die dag danst iedere avond de muziek weer door de tuinen. 

We genieten ervan en blijven gewoon rustig zitten luisteren naar haar mooie klassieke spel. 

Maar ik voel me ook wat schuldig. 

Wat weten we tenslotte van haar? Ze kan wel een groot verdriet of verlies hebben geleden en dan bemoeien wij ons ineens met haar muziek!

Ik besluit haar een bloemetje te brengen als dank voor haar moed om te spelen en de mooie muziek. 

Wanneer ze weer eens speelt, stap ik snel op de fiets.

Het is een hete dag geweest en de meeste bloemen in de winkel verkeren in deplorabele staat. Daarom wordt het een plant voor in de tuin, eigenlijk ook veel beter met dit weer.

Wanneer ik aanbel klinkt binnen een zwak, astmatisch belletje.
Dan blijft het stil. Ze is dus òf direct na het spelen een ommetje gaan maken, òf ze zit in de tuin en hoort het sneue belletje niet.

Ik laat hem nog een paar keer hijgen, maar het blijft stil.

Dus loop ik met mijn plantje om naar de tuinpoort.

Ik klop en roep: ‘Eline, ben je in de tuin?’ 

De sleutel draait knerpend om en de deur gaat krakend open. Verbaasd kijkt ze om het hoekje. Niet zo vreemd, want we overlopen elkaar bepaald niet.

‘Hallo, ben jij het, kom erin, is er wat?’ 

De pluimhortensia spreekt voor zich en op het bijgesloten kaartje staat een bedankje.

Ze is verrast en aangedaan. Maar ook dankbaar, dat we haar onlangs dat zetje hebben gegeven, dat ze nodig had om weer te gaan spelen.

Blij zegt ze: ‘Wat fijn, dat je komt zeggen dat je het mooi vindt.’ 

We praten voor het eerst in tien jaar over andere dingen dan ‘Hoe gaat het met jou?’  ‘Met mij gaat het goed.’

Er zit muziek in ons gesprek. Een warme, mooie toon.

In de stad is live muziek op het terras iets waar men ruchtbaarheid aan geeft en waar veel mensen op af komen. 

Wij hebben het ‘s zomers zomaar, elke avond op ons eigen terras.

Dus vermeldt het kaartje:

‘Bedankt, lieve live-artieste voor alle zomeravonden die je op ons terrasje speelt’

Weer thuis, baadt de tuin in het licht van de ondergaande zon; ons tafeltje staat gedekt voor een echte zomeravondmaaltijd.

De gordijnen bollen op in de avondwind, die ook de kamperfoelie laat geuren.

Haar pianomuziek danst licht en volijk overal tussendoor.