Voorlopig compleet

Zie zo, de nieuwe gezins-verjaardagskalender is klaar.

Als laatste plak ik ons kleinste meisje, dat eigenlijk pas in februari geboren zou worden, in het hoekje. Ons kerstkindje, ze kijkt haar moeder aandachtig aan en zwaait met haar tengere armpje, terwijl ze lekker ronddobbert in bad.

Op tweede kerstdag was zij er klaar voor, maar dat kwam eigenlijk niet zo goed uit. Het gezin bivakkeerde op de zolder van hun nieuwe huis, waarin de stukadoor net voor de kerst zijn werk had afgerond en alles een paar dagen moest drogen. 

De wieg stond nog in Amsterdam en bijna alle babyspullen zaten keurig opgevouwen in de verhuisdozen.

Haar ouders wilden die dag hierheen komen voor een gezellig kerstdiner .

Toen bij ons de telefoon ging verwachtten wij de boodschap: ‘We zitten nu in de auto en over anderhalf uur zijn we er.’

Maar de boodschap was heel anders: ‘Gefeliciteerd! Jullie zijn weer Opa en Oma geworden.’ 

Ik schrok en vuurde alle vragen af die in mij opkwamen: ‘Is alles goed? Hoe is het gegaan? Hoe heet ze? Hoe zwaar is ze? Waar zijn ze? Wanneer kunnen we komen? Kunnen we wat doen?’

Haar vader vertelde het enerverende verhaal. Hij zat met zoon Jonas in de kerk, toen niet een engel, maar een app-je hem verkondigde: ‘De baby komt eraan!’

Vol gas reed hij naar huis en even later kwam ook de vroedvrouw gierend door de bocht de straat inscheuren. 

Een ambulance en een babyambulance werden opgeroepen en al snel werd het behoorlijk druk daar voor de deur. Hun nieuwe buren keken verschrikt toe, wat was daar aan de hand? 

Maar Jonas genoot: ‘Ambulance! Tèètúúúúú, tèètúúúúú, tèètúúúúú!’  

Het kindje is een lichtgewichtje, maar ze blijkt het prima te doen en hoeft niet eens in de couveuse. Haar naam betekent ‘God is mijn licht’, heel toepasselijk voor een kerstkindje.

Na al die goede berichten gaan we met de hier aanwezige familieleden dankbaar aan tafel.

En zo is zij op 26 december voorlopig de hekkensluiter op mijn verjaardagskalender.

Tevreden bekijk ik het resultaat, het was een hele klus, maar hij is klaar. 

Ik heb nu van iedereen een foto en daaronder staat de geboortedatum. 

Vier rijen van zes foto’s in één lijst. 

De één staat er in een knaloranje zwemvest op, een ander lacht zelfverzekerd stralend in de camera en één van de kleine meisjes giechelt naar Opa, die de foto maakt. Van sommigen kreeg ik onlangs mooie studio-opnamen, maar de foto's van anderen moest ik diep uit mijn fotobibliotheek opgraven. En natuurlijk prijkt helemaal rechts onderaan ons allerjongste kruimeltje in bad.

Allemaal zijn ze anders, maar allemaal zijn ze me even lief.

Een volmaakt kunstwerk is mijn verjaardagkalender niet geworden, want ik ben te slordig om zoiets geduldig en netjes te snijden, te knippen en te plakken. Maar ik ben er blij mee, want mijn vorige liep hopeloos achter en stel je voor dat ik iemands verjaardag vergeet!

Probleem is nu wel dat er niemand meer bij past in de lijst. Als er nog een boreling komt moeten óf de foto’s kleiner óf de lijst groter.
Het kindje zelf zou meer dan welkom zijn, maar ik moet er niet aan denken, dat ik de kalender opnieuw zou moeten maken!