Liedje voor grijze dagen

Vandaag is alles donker, kil en grijs, echt zo’n super saaie januari-maandag. 

Waarom heeft nooit iemand met gezag besloten de helft van de overvolle decembermaand naar januari over te hevelen? 

Kerst op 25 en 26 januari, dat zou een betere spreiding geven.

Ik heb er vaak over nagedacht, maar ja, ik heb helaas geen invloed.

Ik voel de januari-blues mijn hoofd binnenkruipen, de grauwe lusteloosheid grijpt met lange, dunne vingers naar alles wat het leven leuk en gezellig maakt.

Somber kijk ik naar buiten, waar het net niet regent.

Kom op, ik ga iets leuks doen. Eerst bak ik maar eens een cake, die kan morgen mee naar Pa. En straks zal ik Clara en Tom vragen of ze vanavond komen kaasfonduen. 

Dit grauwe weer herinnert mij aan de tijd toen de kinderen nog heel klein waren. En opeens borrelt een oud liedje in me op:

‘'t Is een grijze dag vandaag, 

De regen valt omlaag

En alles gaat zo traag, 

Alleen de mensen niet.’

Ik glimlach om alle herinneringen, die dat liedje oproept.

Vroeger, op lange regenachtige dagen, ontvluchtte ik die sombere kilheid door dit liedje te zingen. Ik wiegde mijn baby op die muziek en samen dansten we op het tweede deel:

‘Je bent een kind van de zon, 

Net als ik, een kind van de zon

Net als ik, zoek je het licht, zonder gezicht, 

Als een kind van de zon’

Het was een sombere januari, net als dit jaar. 

Op maandagmorgen vertrok mijn echtgenoot al vroeg voor een opleiding naar Hoogeveen en hij kwam op vrijdagavond laat weer thuis.  

We waren pas verhuisd en de hele week was ik alleen met een baby en een peutertje in ons nieuwe huis in een onpersoonlijke nieuwbouwwijk, waar ik nog niemand kende. 

Maar als ik zong verdween de somberheid van de dagenlang neerstromende januari-regens en de traagheid van de dag, ontstaan door het urenlange gebrek aan aanspraak.

Mijn kindje was een ‘kind van de zon’, die blijheid vulde alle hoekjes van mijn leven. Mijn peutertje wilde natuurlijk met ons meedansen en met z’n drieën walsten we door de grote doorzonkamer. Kinderen van de zon.

‘Ze lopen langs mijn raam

En niemand kent mijn naam 

daarom kom ik bij jou,

lieve kind.’

Gebukt tegen regen en wind liepen mensen langs mijn kamerbrede raam. Sommigen kende ik inmiddels van gezicht, de meesten niet, maar ik had iemand om dichtbij te komen: ‘daarom kom ik bij jou, mijn lieve kind’, ik had zelfs ‘lieve kinderen’.

Midden op de morgen had ik tijd en reden genoeg om met hen te dansen, dwars tegen de sombere traagheid van de dag in.

Weg somberheid, vrolijke lichtjes stralen uit hun ogen!

Weg traagheid, als de tijd langzaam gaat heb ik meer tijd om met hen te spelen.

Wie loopt er langs mijn raam? Mensen, kom toch binnen voor een mok koffie!

Hier is het warm, hier is het vrolijk, hier heerst blijheid om het leven. 

Kom maar, er is genoeg om met jullie te delen!

Zo danste ik door de kamer en alle somberheid en traagheid, alle anonimiteit die buiten heerste verdween als ik zong:

‘Je bent een kind van de zon, net als ik

zoek je het licht, zonder gezicht, 

als een kind van de zon!'

De piepjes van de oven halen mij terug naar het heden: de cake is klaar en kan eruit. Terwijl hij geurig staat af te koelen op het aanrecht sms ik Clara en Tom.

De liedregels zijn fragmenten uit 

een liedje van Elly en Rikkert Zuiderveld