Verval

Balancerend op onze gammele keukentrap doen ze raadselachtige dingen met een paar rollen behang.

Ze zeggen onbegrijpelijke dingen tegen elkaar:

‘Deze moet iets meer naar onder schuiven, want dit beertje is hetzelfde als dat daar en dan sluit die boot ook mooi aan.’

‘Nee, dat is die andere boot, deze moet juist omhoog!’

Waar gaat dit over?

Vorige week belde mijn schoonmoeder mij over hun op handen zijnde logeerpartij.

‘Denk er maar vast over na wat wij voor je kunnen doen als wij er zijn!’

We hadden drie kleine kindertjes en de vierde kwam eraan, dus ik hoefde niet lang na te denken over een klusje.

‘Willen jullie eventueel behangen?’ 

‘Ja hoor, daar zijn we zelfs vrij goed in. Maar kies niet zulk moeilijk behang, hoor.’ 

Wat is moeilijk behang? Ik had geen idee. Bovendien was het behang al gekocht.

‘Nee, ik heb een gewoon Berenboot-behangetje. We hebben de eerste baantjes al geplakt, maar we hebben nog nooit behangen en het is moeilijker dan we dachten. Het bobbelt vreselijk. Wij zijn er kennelijk niet goed in.’

‘Stop er dan maar gauw mee, dat doen wij wel als we er zijn. Heb je goed uitgerekend hoeveel je nodig hebt?’

‘Ja, dat hebben we keurig gedaan.Het was een restpartijtje, maar er was meer dan genoeg voor die twee wandjes en ik heb ruim ingekocht.’

‘Heb je met het verval rekening gehouden?’

‘Verval?’

‘Nou, als je een patroon hebt, bijvoorbeeld Berenbootjes, dan moet dat steeds aansluiten.’

‘O, volgens mij hoeft hier niets aan te sluiten hoor, het zijn gewoon losse figuurtjes.’

We sluiten het telefoongesprek af en ik bestudeer de door ons geplakte baantjes. 

Ik betwijfel of ik het hogere behangerslatijn van mijn schoonmoeder begrijp. 

In de door ons geplakte baantjes sluiten de figuurtjes helemaal niet aan en het lijkt mij zelfs onmogelijk ze wel te laten aansluiten. 

Voor de zekerheid haal ik toch maar twee rollen extra.

Als mijn schoonouders komen, blijkt inderdaad dat ik het helemaal niet begrepen heb. 

Dit behangen is een waar ambacht.

Het is al snel duidelijk waarom onze baantjes zo amateuristisch waren: niet alleen bobbelden ze maar wij hadden ook gewoon baan naast baan opgeplakt zonder op de figuurtjes te letten. 

‘Jullie baantjes moeten eraf hoor, het is geen gezicht!’

Bij elke baan moeten ze opnieuw puzzelen om de baan zo voordelig mogelijk te knippen want door het schuiven om de figuurtjes aan elkaar passen gaat veel behang verloren. 

Dat heet dus ‘verval’.

Ze hebben zich opgesloten in nieuwe babykamer en minutieus goochelen ze om steeds de juiste beertjes bij elkaar te krijgen. 

Eigenlijk hebben ze meer behang nodig maar een nieuwe tocht naar de winkel blijkt tevergeefs, de restpartij is definitief op.

Iedereen moet uit de kamer blijven vanwege de ingewikkelde berekeningen. Tussendoor aan de koffie blijkt dat dit het meest gecompliceerde behang is dat ze ooit geplakt hebben.

Ik schaam me oprecht.

Maar dankzij hun noeste arbeid komt de kinderkamer tijdens die logeerweek af en alle halve figuurtjes sluiten nu keurig aan elkaar.

Onze tweede dochter ziet het levenslicht in deze, dankzij haar Opa en Oma perfect behangen, Berenbootkamer. 

Op de foto is achter het bed is net een stukje behang zichtbaar. 

We besluiten ter plekke dat we nooit meer iets zullen behangen en tot op heden hebben we dat vol weten te houden. 

Steeds de witte verfkwast en roller eroverheen en de boel ziet er wat ons betreft weer prima uit. 

Voor alles is een tijd, maar voor Berenbootbehang nooit meer.